ტიმოთი სნაიდერის წიგნი „სისხლიანი მიწები: ევროპა ჰიტლერსა და სტალინს შორის“ არ გახლავთ ლიტერატურული ნაწარმოები. იგი ისტორიულ მასალებზე დაყრდნობით და ისტორიული დაკვირვების საფუძველზე შექმნილი აკადემიური ტექსტია, რომელიც ზედმიწევნით ზუსტად მოგვითხრობს იმის შესახებ, თუ რა ხდებოდა ორი დიდი იმპერიის შეჯახების ზონაში. დღევანდელი პოლონეთი, ბალტიის ქვეყნები, ბელორუსი და უკრაინა ის ქვეყნებია, რომლებზეც მეორე მსოფლიო ომის ტალღამ სამჯერ გადაიარა: ჯერ მოლოტოვ-რიბენტროპის პაქტის შემდგომი ოკუპაციის, შემდეგ – გერმანული ჯარების ბლიც-კრიგის და ბოლოს – საბჭოთა ჯარების დასავლეთისკენ სწრაფვის შედეგად. ამ ტერიტორიებზე გათამაშებული ისტორიის თხრობა აქამდე ძირითადად ერთი ძალაუფლებითი ცენტრის პერსპექტივით ხდებოდა. ასეც დამკვიდრდა დასავლელი, საბჭოთა თუ პოსტ-საბჭოთა ადამიანის ყოფით მეხსიერებაში საბჭოთა კავშირის და რუსი ხალხის ბრძოლა ნაციზმის წინააღმდეგ. ყურადღების მიღმა დარჩა ისტორიული პროცესის კანონზომიერება, რომ შეუძლებელია ამ მოვლენებს მხოლოდ ცალმხრივი დინამიკა ჰქონოდა. შესაბამისად, დაისმის კითხვა: სად იყვნენ ამ დინამიკისთვის იმპულსის მიმცემი სხვა ცენტრები და მოთამაშეები?