წიგნში მოთხრობილია ავტორის პირადი ფსიქოდელიური თავგადასავალი, რომელიც მან ნარკოტიკული საშუალება მესკალინის მიღების შემდეგ განიცადა. ის აღწერს, როგორ გარდაქმნის ნარკოტიკი ჩვენს აღქმის უნარს, თუ როგორ მოგვეცემა მისი საშუალებით საკუთარი ცნობიერებისა თუ გარესამყაროს შესწავლის შესაძლებლობა. ამასთან, უამრავი კონკრეტული მაგალითის საფუძველზე ჰაქსლი ცდილობს ხელოვნების ქმნილების დანიშნულების განსაზღვრასაც, რომელიც განსხვავდება ყველა იმ განსაზღვრებისაგან, რომელიც ხელოვნებათმცოდნეების წიგნებში შეგვიძლია ამოვიკითხოთ. ერთი სიტყვით, თავად ეს წიგნიც ერთგვარი მოგზაურობაა, რომლიდან დაბრუნების შემდეგ ყურადღებიან მკითხველს ბევრი რამე სახეცვლილი დახვდება – თითოეული ხელოვნების ქმნილება, თითოეული საგანი ჩვენ გარშემო, საკუთარი თავიც კი. ეს ყველაფერი შეიძენს იმ მნიშვნელობას, რომელიც შესაძლოა სამუდამოდ შეუმჩნეველი დარჩენილიყო.