ისტორია, რომელიც თარიღებისა და მოვლენების მასშტაბურ სურათს გვთავაზობს, ბუნებრივია, ყურადღების მიღმა ტოვებს ადამიანს. ერთეული გამონაკლისები მხოლოდ პოლიტიკური ლიდერები, დადებითი ან უარყოფითი ნიშნით გამორჩეული ცალკეული პერსონები არიან, თუმცა, აქაც, ისტორიოგრაფიას მხოლოდ მათი ქმედებები, მათი ისტორიულ მოვლენებში ჩართულობა აინტერესებს და არა – თავად ეს პიროვნებები. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მიმართება ყოველთვის ასეთია: მთავარია მოვლენაა, და არა – პიროვნება. ამ მიდგომას სრულიად ბუნებრივი გამართლება აქვს, რადგან წარმოუდგენელია, ისტორიულმა შრომებმა მრავალი ადამიანის ცხოვრების დეტალები მოიცვას. და ამდენად, ისტორია ძირითადად ვერ სცდება სქემატურობას, უბრალო ქრონიკას ემსგავსებ